2 Yaş Sendromu Derlermiş Adına...

Bambam yaz ayının gelmesi ile birlikte, geç çıkardığı dişlerinin acısı ve 2 yaşında doğru ilerleyişi nedeniyle sürekli vızıldama halinde. 

Bir şey isteyip de vermediğimde, ocak düğmelerinin milyon kez “cıs” olduğunu söylememe ve ya çöpün içine attıklarımı, arkamı dönmemi fırsat bilip, gizli gizli çıkarmasını “pis o” diye defalarca uyarmalarıma  rağmen, hala ilk kez yapıyormuşum ya da söylüyormuşum gibi ağlayarak, sinirlenerek ya da bağırarak tepki veriyor.

Her şeye bir itiraz, her şeye bir isyanı var sıpanın daha bacak kadar boyuyla :D

Bu halleri beni dehşete düşürüyor. Evet bu bir geçiş süreci, ama doğru yaklaşmazsam üzerinde kalacakmış gibi hissediyorum.

Bu sebeple boş durmadım. Okulda öğrendiklerimi hatırlamak ve yanlışlar yapmamak için biraz araştırma yaptım.

2 yaş sendromu deniyormuş bunun adına. Nedir kardeşim bu sendrom? İlk kez arkadaşım söylemişti bana. Daha sonra araştırırken bir pedagogun “2 yaş sendromuna hastalık gözüyle bakmayın” şeklinde bir yazısını okudum. Zaten bakmıyordum ki? Ama yine de yazılanları mantıklı gelmişti. Yazının sonunda linki sizinle paylaşacağım.

Gel gelelim benim evdeki davranışlarıma. Sabırlı biriyimdir ama bazen benim bile sabrımın taştığı noktalar olabiliyor. İş yerinde, çok sıkıntılı zamanlar geçirdiğim, sinirlendiğim dönemler oluyor. Eve gelip, bunu ona yansıtmamaya çalışıyorum bazen bu mümkün olmuyor.

Ancak şunu açıklamama izin verin. Asla ve asla vurmuyorum, ciyak ciyak bağırmıyorum, sarsıp tartaklamıyorum. Sert ve normal ses tonumun bir ton yükseğinde “heeyyy” diye bağırarak ya da gözlerim ile dik dik bakarak baskı uygulayıp, gerçekten sinirlendiğimi anlamasını sağlıyorum. Unutmayın dayak, itmek, sarsmak asla bir çözüm değildir.

Kendini yere atmaya, sinir krizleri geçirmeye başladığında önce sakinleşmesini beklemelisiniz. Üzerine giderseniz ya daha çok sinirlenecek ya da ilginizi çektiğini anladığı anda şımaracak ve bu hareketleri tekrarlayacaktır.

Ağlayacak, ortalığı yıkacak düşüncesi ile her yaptığına eyvallah demeyin. Kurallarınızın farkında ve şu zamanlarda onları yıkmak için çalışmaya bayılırlar. Tutarlı olun. Ona seçenekler sunun. 

Bambam artık özgür olmak istiyor. Kendi egemenliğini kurmak istiyor. Bebeklikten çocukluğa adım atıyor ve ifade etme yeteneği gelişmediği için, onu anlamadığımızda sinirleniyor.

Bu gibi durumlarda ona seçenekler sunmaya çalışıyorum. Mutfakta, ocak düğmeleri ile oynamak istediğinde “hayır bunlar cıs ellerin yanabilir, ama tencereler ile oynayabilirsin ya da havanı alabilirsin” şeklinde onun dikkatini dağıtacak ve sevdiği bir şeyleri öneriyorum.

Bağırmaya ya da sinirlenmeye başladığında “Annecim, kim sana bağırıyor da sen bağırarak tepki veriyorsun. Lütfen bağırma.” Şeklinde izah ediyorum. Bir şeyleri atmak ya da vurmak istediğinde “Lütfen anneye vurma , biz sana vuruyor muyuz da, sen bize vuruyorsun. Cici yapacaksın.”  Şeklinde  elini yüzüme dokundurup cici yaptırıyorum. Aynı şekilde bende ona yapıyorum.

Bambam’la “Lütfen”, “misin”, “mısın” gibi rica ekleri kullanarak konuşmaya özen gösteriyorum. Boşuna dememiş sevgili atalarımız “Ağaç yaşken eğilir” diye :D

Bizim evde sıpayla durumlar böyle. Buhranlı bir dönemden geçiyoruz. Umarım düzgün bir şekilde atlatabilirim. Bu konuda bildiğiniz, duyduğunuz, ya da kendi uyguladığınız, işe yaradığını düşündüğünüz şeyler varsa lütfen yorum bırakın olur mu :)

Ne demişler paylaşmak güzeldir. Gıdılar kiss :)

Yazıya buradan ulaşabilirsiniz. Tık